Frustratie. De frustratie van ondernemen, van het leven of van relaties. Het is soms gekmakend. En vooral als je weet dat je het zelf doet. Bijvoorbeeld, ik zeur, ik klaag, ik zit in de slachtofferrol en leg het probleem helemaal buiten mezelf. Ik weet het en toch is dat wat ik met name zie. Ik wil de verantwoordelijkheid niet nemen. Ik wil niet sterk zijn, iets moeten of afgewezen worden. Het is te groot, te eng en dan is het de schuld van de ander en de wereld dat het niet lukt. Dat het niet stroomt.

Mijn valkuil is om te luisteren en kijken naar hoe anderen het doen. Wie kan mij, mijn hopeloze hulpeloze ikje, helpen? Want er is iets mis met mij, want niks gaat zoals ik wil of zoals het hoort. Als ik het te rustig heb, verveel ik me. Wanneer het te druk is, voel ik me moe. Het is nooit goed en ik baal er van.

Die angst, die frustratie, die laat weten dat er iets aan de hand is in mij. Iets wat ik kan shiften door compleet eerlijk te zijn naar mezelf, maar durf ik vervolgens ook de keuze te maken? Te gaan staan voor dat waar ik in geloof, te doen wat ik te doen heb? Ik kruip weer weg in het hoekje, onzichtbaar voor de buitenwereld. Ik hou me klein en ik verstop me, want daar is het veel veiliger. Met de overtuigingen mee weggestopt, want mennn wat gebeurt er als iedereen je ziet, je afwijst, kritiek heeft, je aanbidt, ziet hoeveel kennis, gezelligheid en waarde je brengt.

Wat als? De boosdoener. Wat als? De twijfelaar. Wat als? De angstige. Wat als? Waarom ik? De vinger die wijst naar de ander en zegt niet ik, JIJ. Het helpt niet en toch is het zoveel makkelijker dan oprecht kijken naar jezelf. Eerlijk, vriendelijk en speels te blijven in jezelf, naar jezelf, bij jezelf. Tegen iemand anders zou je zeggen: “Je voelt emoties en dat mag. Je doet wel een beetje moeilijk, maar weet dat je precies goed bent zoals je bent, waar je bent. Hup, je bent er klaar voor.” Niet pushend of forcerend, maar een vriendelijk duwtje in de rug en helpend bij de eerst volgende stap.

Eenzaamheid

Dan realiseer ik me dat er nog een diepere laag is, namelijk eenzaamheid: “niemand begrijpt me”, “ik ben helemaal alleen”. Het is niet waar, het is ook oud. En toch voel ik het zo sterk. Het blokkeert alles en er is voor een moment geen enkele beweging. Behalve dat wijzende vingertje naar de ander, de boosheid naar het zelf en het geslachtoffer, want daar is het veilig. In ieder geval veiliger, want die plek, dat gevoel is bekend.

Ik las ooit een artikel dat het gemiddeld een half jaar duurt voor mensen om met een matige relatie of matig werk te stoppen. Mensen blijven liever in een bekend matig leven dan dat ze gaan voor een onbekend geweldig leven.

Vanochtend liep ik een rondje door de miezerregen. Kinderen en ouders verplaatsten zich naar werk of school. Hun gezichten straalden weerstand uit. Geen zin. Ik hoorde gemopper van beide kanten. De auto’s en fietsen sjeesden haastig langs. Wat een energie om de dag mee te beginnen.

Waar verlang jij naar?

Ik verlang naar een leven waarin ik over het algemeen energiek, vrolijk en blij ben. Een leven waarin ik omringd word door de leukste mensen. En waarin onbekenden je vriendelijk open begroeten, tijd hebben voor een praatje. Het is een leven van plezier, dans, groei en verbinding. Het is het leven dat ik leef. Alles is er al. Ik mag vertrouwen.

Bedankt voor het lezen van dit blog. Herken je het? Ik hoor het graag, want dan weet ik dat ik niet de enige ben die heen en weer geslingerd word in al die emoties.

Liefs,
Renée

PS Wil jij dit soort teksten, informatie en aankomende events in je mail ontvangen? Hier kun je je inschrijven.